بدانید

وبلاگی که شبیه آن بهشت گم شده است هدر و حال و هوای وبلاگم بدون آنکه شباهتی داشته مانند بالای کلاس 221 است مانند همان تخته های گچی همان میز استاد و به قول بچه ها استاد دونی!همان سکوی پایین تخته ها و شبیه همان بوفه ی غول پیکری که هیچوقت نفهمیدیم که چرا آنجا گوشه کلاس جا خوش کرده و اصلا به چه دردی می خورد.چه شباهت غریب و آزار دهنده ای برای من دارد.بقیه ی نوشته های وبلاگ هم همه ی دانشجوها و همه ی صندلی های کلاس هستند اگر بگردید می توانید منه عاشق که همیشه سمت چپ کلاس می نشستم و "او"ی شمر را که مغرور و مذهبی بود و طرف دیگر می نشست به راحتی پیدا کنید.دلم برایش تنگ شده...خیلی دلم برایش تنگ شده...خیلی...خیلی..          بدانید...

من که خودم می دانم که از بیگاری خسته کننده ی صبح ها پولی به دستم نمی رسد اما آرزو دارم اگر توانستم از بشقاب های فیروزه ای لاجوردی درآمدی داشته باشم؛با اولین حقوقم یک کفش خوب برای خیابان رفتن،یک کیف شانه ای بزرگ و یک بسته پنچ گیگ بیست هزار تومن بخرم.خدا می داند حس ناب خرج کردن پول و پیامک واریز حقوق به حساب و کارت کشیدن چقدر احساس مقدس! و قشنگی است.امیدوارم خدا نصیب من بفرمایید...الهی آمین...

بدانید...

دوزخآدم بايد ياد بگيرد كه با تمام وجود به خودش بفهماند كه تنهاست. كه حتي اگر هر شب و هرهفته برود مهماني و پيش كساني باشد كه مثلا حال خوبي به او مي بخشند اما وقتي شب روي تخت خوابش ولو مي شود ميان آن همه فكر و تنهايي مي فهمد كه چقدر تنهاست. هنگام نوشتن پايان نامه مي فهمد چقدر تنهاست حتي هنگام گوش كردن آهنگ وقتي هيچ كسي را ندارم كه به يادش موسيقي را پلي كنم.آدم بايد قبول كند كه هميشه تنهاست؛ همه جا تنهاست.حال آدم توي زندگي مثل حال آدم توي قبر است همان قدر تنها، همان قدر وحشت زده، همان قدر بي كس، همان قدر نيش خورده و زخمي.حالا دارم واقعا مي فهمم اينكه مي گويند آدم بايد فكر تنهايي قبرش باشد همين است. چقدر بد است تنهايي           بدانید...